Sint-Sulpitiuskerk

De Onze-Lieve-Vrouw van Diest, een prachtige sedes sapientiae uit de 14de eeuw, is één van de redenen waarom Diest zo’n monumentale kerk heeft. Het beeld staat nu in een nis van het altaar in de noordelijke dwarsbeuk van de kerk. Volgens de legende werd het beeld door inwoners van het nabijgelegen Molenstede in de rivier de Demer gevonden en was het als bij wonder ongeschonden. Het werd overgebracht naar de nieuwe Sint-Sulpitiuskerk, destijds nog in volle opbouw. Toeval of niet, het beeld werd gevonden in een periode dat men financiële moeilijkheden ondervond voor de bouw van de kerk. De pelgrimage naar dit mirakelbeeld loste dat probleem deels op.

Bij miniatuurkunst denken we spontaan aan paters die in abdijen bij kaarslicht handschriften verluchten, maar vaak gebeurde dit ook in vrouwenkloosters. De Zusters van Mariëndaal uit Diest hielden zich in de 15de en 16de eeuw bezig met het kopiëren en verluchten van boeken en handschriften. Hun werk vond een ruime verspreiding in en rond Diest. Omstreeks 1470 vervaardigden zij voor de Sint-Sulpitiuskerk een Antifonarium met kerkgezangen. Op folio 34 vind je deze miniatuur met de afbeelding van de geboorte van Christus. De miniatuur toont het Kind dat op een bedje van stro ligt en wordt omringd door twee engelen en een zuster. 

De miniatuur werd lange tijd toegeschreven aan zuster Goedele of Gudula Booms die volgens de overlevering zichzelf in de miniatuur afbeeldde. Historisch onderzoek van het antifonarium uit 1983 trekt deze thesis echter ernstig in twijfel. De verwarring ontstond in de 19de eeuw met een Graduale, eveneens in Mariëndaal vervaardigd, en waaraan deze zuster wel als scriptor of schrijfster heeft meegewerkt.